Het is gebeurd met de Free Record Shop, het ‘kindje van Hans Breukhoven’, zoals de Volkskrant schrijft. Hij heeft het nog lang volgehouden, al is dat ‘hij’ betrekkelijk, want eind vorig jaar had Breukhoven de leiding al overgedragen aan een interim, om zelf een keten van sportscholen op te zetten in Londen. Eerlijk gezegd waren wij al nooit zo van de Free Record Shop. Je kocht je lp’s, en later je cd’s, bij Popeye, Elpee, Kroese, Staffhorst, White Noise, eventueel bij Fox, en de laatste jaren bij Get Records in de Utrechtsestraat in Amsterdam, bij een van de Plato-filialen, en nog altijd Popeye. En nu is er Spotify, en dus geen enkele reden meer om twintig euro te betalen voor een stukje muziek. Achteraf gezien ging de lol er al een beetje af met de komst van de cd. Een paar jaar terug hebben we alle cd’s ontdaan van die lelijke kunststof doosjes, en het drukwerk en de plaatjes opgeborgen in kleine plastic hoesjes – dat scheelt een wandmeubel. Sommige bands begrijpen wat voor liefhebbers nog een reden kan zijn om tóch de cd aan te schaffen. The Walkabouts (uit Seattle) bijvoorbeeld verwennen ons met prachtige kartonnen hoesjes, een kunst op zich. Neem Train Leaves At Eight, met een schitterende foto van de Praagse Karelsbrug. De keuze voor dit Europese stijlembleem is niet toevallig. Chris Eckman schrijft op de achterkant: “Another name for this album might have been: Songs From Continental Europe. That is the place these songs call home.” Als je wilt weten waarom het tóch Train Leaves At Eight werd, moet je de foto maar even aanklikken. Niet alleen prachtig artwork, overigens: de muziek doet er niet voor onder. Een van de liedjes is van onze eigen Solex. (Een andere reden om dit album aan te schaffen is dat het nou nét niet op Spotify staat.)
Geef een reactie