Minstens twee lezers, gok ik, dachten gisteren dat het over de film Oh boy (2012, Jan Ole Gerster) zou gaan. Ergens in een Berlijnse straat woont Niko Fisher. Hij is achter in de twintig, en het schiet niet echt op met zijn leven. Gestopt met de studie, geen plan, geen doel. Het dagelijks leven is al ingewikkeld genoeg. Koffie bestellen, geld uit de muur halen, een zinnig gesprek voeren, soepel gaat het allemaal niet. De zwartwitfilm lijkt aanvankelijk nergens op uit te draaien. Als je erachter komt dat dit precies de bedoeling is, krijg je er schik in, vallen de vrij briljante dialogen je op, geniet je van de stemmige jazzmuziek op de achtergrond en krijg je weer eens heimwee naar de straten van Berlijn.
Geef een reactie