Eerder schreven we over het boek Istanbul van de Turkse Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk, en diens lofzang op de melancholieke zwartfoto’s van de Turkse topfotograaf Ara Güler. Deze inmiddels zeer bejaarde (85!) fotojournalist is wereldberoemd. Eind jaren vijftig werd hij Midden-Oosten correspondent voor het Amerikaanse weekblad Time. Al gauw kreeg hij ook opdrachten van Paris-Match, Stern en Sunday Times en trad hij toe tot het beroemde fotografencollectief Magnum Photo’s. Güler maakte reportages in Iran, Kazachstan, Afghanistan, Pakistan, India, Kenia, Nieuw-Guinea en alle hoeken van Turkije – hoewel Istanbul, meer bepaald de wijk Beyoglu, waar hij geboren is, altijd Gülers standplaats is gebleven. In de jaren zeventig maakte hij een serie indrukwekkende portretten van allerlei groten der aarde, onder wie Winston Churchill, Indira Ghandi, Maria Callas, Sophia Loren, Willy Brandt, Alfred Hitchcock, Ansel Adams, Marc Chagall, Salvador Dali en Pablo Picasso. Maar het meest befaamd is Güler misschien wel vanwege zijn imposante collectie weemoedige zwartwitfoto’s van Istanbul uit de jaren vijftig en zestig. Ben je daar eenmaal door aangestoken, dan lukt het je als bezoeker van Istanbul bijna niet meer om géén weemoedige zwartwitfoto’s te maken.
Midden in Beyoglu, een beetje weggedrukt tussen twee brutale winkelpanden, bevindt zich Kafe Ara – inderdaad eigendom van de beroemde fotograaf. Daar moesten we uiteraard naartoe, en al helemaal omdat onze autochtone gids verklapte dat Güler er heel af en toe zelf ook nog te vinden is. En verdomd, daar zat hij, weggedoken achter een grote snor, midden in zijn eigen café, alleen aan een tafeltje, peinzend achter een glas thee. Een met pasteltinten ingekleurde foto van zichzelf leek hij wel. Natuurlijk gunden we ons niet meer dan een vluchtige, quasi-terloopse blik op de wereldberoemde fotograaf, het is immers altijd wat gênant om celebrity’s aan te gapen. Enfin, de salade smaakte prima, de koffie was goed, en eenmaal buiten besloot ik eindelijk dat fotoboek van Ara Güler aan te schaffen. En ja, toen werd de verleiding toch wel groot om terug te gaan en de oude meester te vragen om te signeren… Een berg van schaamte weerhield me, tot men mij ervan wist te overtuigen dat ik buitengewoon veel spijt zou krijgen van mijn kinderachtige schroomvalligheid. De stoute schoenen maar aangetrokken dus, en terug naar binnen, gelukkig onder escorte van de twee meest charmante metgezellen die je Istanbul maar kunt vinden. De oudtestamentische verschijning kwam zowaar tot leven en bleek zelfs een en al bereidwilligheid. Ik gaf hem dankbaar een hand, en besefte pas later two handshakes away geweest te zijn van Winston Churchill.
Hans zegt
dat boek wil ik wel eens inzien!
Gerhard zegt
Prachtig verhaal! Fantastische foto’s! Hopelijk is er ook nog een gesprek geweest.
Jan zegt
Prachtig verhaal, mooi beschreven.
Jan zegt
En je hebt zeker niet gevraagd of je een foto mocht maken……[ Marjet ]