Het is niet goed voor mijn geestelijke volksgezondheid, maar ik kan het niet laten om ’s ochtends in de Volkskrant de Voetnoot van Arnon Grunberg te lezen. En het kon natuurlijk niet uitblijven, De Alwetende Verteller heeft nu ook zijn Licht laten schijnen op het onderwijs. Meer in het bijzonder de ‘zogeheten CITO-toets’. Daarvan wordt het belang ‘schromelijk’ overschat, zou Grunberg ‘intuïtief’ zeggen. Intuïtief, want je kunt natuurlijk niet alles zo grondig en wetenschappelijk onderzoeken als je eigen schrijfproces. ‘Toetsen is inherent aan lesgeven’, stelt hij intuïtief, maar niet minder pertinent vast, ‘als een leraar niet kan toetsen, kan hij ook niet lesgeven’. Pardon? Wat heeft dat met de ‘zogeheten’ CITO-toets te maken? En waar slaat het überhaupt op? Maar goed. De Grote Schrijver gaat nog een stapje verder: ‘Gestandaardiseerde toetsen leiden ertoe dat onderwijs verwordt tot het africhten van kinderen’. Ook dit zal Grunberg wel ‘intuïtief’ vastgesteld hebben, want enige bewijsvoering ontbreekt. Intussen zijn we al halverwege de column, en heeft Grunberg het nog altijd niet over zichzelf gehad. Maar geen paniek, want daar heb je het al: ‘Zelf’ heeft Grunberg op de Amsterdamse Montessori School gezeten. En daar was Meneer Geel ‘leraar en god’. Kijk, dat waren nog eens tijden. Een rapport kregen de leerlingen nooit, alleen een handgeschreven brief van Meneer Geel, die de kleine Arnon koesterde ‘als was het een liefdesbrief’. Af en toe mocht hij zelfs bij zijn idool op schoot zitten. ‘Hoogtepunten in mijn leven die zich onmogelijk laten toetsen’. Als dat op schoot zitten nu werd getoetst, zou het gauw gedaan zijn met de loopbaan van Meneer Geel. Moraal van dit verhaal: je hoeft echt geen CITO-toets gemaakt te hebben om de Grootste En Best Betaalde Schrijver van Nederland te worden.
Hans zegt
ook nog iets van yoga wat ze tegenwoordig ook weer doen en natuurlijk het op schoot zitten. en hoe beleefde onze Arnontje vooral de schoot?