“Wij beschouwen Jan Donkers toch allen als onze voorganger die ons leerde dat populaire muziek vooral ook mooie muziek is.” De uitspraak is van Mart Smeets, en staat op de homepage van A Song Journey, het prachtige theater/muziekprogramma waarmee Jan Donkers, Edo Donkers (geen familie), Abel de Lange en Louis ter Burg door het land toeren. Wat Smeets met deze uitspraak bedoelt, is mij eerlijk gezegd een raadsel, maar dat geldt voor bijna alles wat Zijne Smeetsheid er uitbralt. Laten we het niet over Smeets hebben (‘nu stop ik, want ik begin weer’, zou Gerard Reve zeggen), maar over Jan Donkers. Hij is weer op de radio! Sinds een tijdje al. Niet op een officiële zender, daar had Jan zijn buik van vol, of andersom, maar op KXRadio, een vrij vaag internetproject van 3FM en de Avro, opgezet door dj Rob Stenders. Wat maakt het uit. Het gaat erom dat Gonzo terug is. Elke maandagavond live van zeven tot negen, en daarna gewoon aan te klikken wanneer je maar wilt. En gelukkig is alles zoals het was. ‘Kabaal en sentiment’, twee nummers achter elkaar, even vertellen wat het was en wat er komt, en voort gaat het weer. Heerlijk, het eeuwige geklooi met tracks die niet de bedoeling waren en concertdata die nét even niet paraat zijn. Maar altijd garant voor een inspirerende mix van eerbiedwaardig oud en verrassend nieuw. Het recept dat mij al veertig jaar de weg wijst. Van Joe Blow via Amigos de Musica, Sunday Morning Coming Down, Gonzo Radio, Double Play, Gonzo’s Last Stand naar nu dus Gonzo’s Return, alsof iemand in de wereld geloofde dat Gonzo’s Last Stand wérkelijk Donkers’ laatste kunstje was geweest. Hele notitieboekjes schreef ik vol met namen en platen die Donkers draaide. Ik begin niet eens aan de lange lijst van grootheden die ik bij Donkers voor het eerste hoorde. ‘Mijn Muziek’ was de titel van een bundel interviews en verhalen die hij in 2006 uitbracht (alleen nog tweedehands te koop, zie ik). Analoog daaraan is het gepast al die prachtige muziek die wij draaien ‘Donkers Muziek’ te noemen. Zeventig is hij nu. Ieder van ons vroeg zich ooit wel af hoe lang we nog door konden gaan met die kinderachtige rock’n’roll. Toch zeker niet tot ons veertigste? Ook Donkers vroeg het zich af, meermalen, en trok steeds zijn conclusies. Boeken schrijven, serieuze radio maken, lesgeven aan de universiteit, dát is wat volwassen mensen doen. Die gitaren, daar zijn we nu te oud voor. Even zo vaak dook Gonzo weer op. Tot hij twintig jaar terug in een paginagroot artikel in de NRC uitlegde dat hij nóóit zou ophouden met deze muziek. Hij kon het niet laten. En zou het ook niet meer laten. Gelukkig maar. Keep going, Gonzo!
Geef een reactie