Volgende week wordt Armando 85. In De Groene Amsterdammer van deze week een interview met de kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, tekenaar, komiek, bokser, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker, die harder werkt dan ooit. “Vroeger dacht ik wel eens: nu houdt het op. Die eeuwige angst dat je geen ideeën meer hebt – maar ideeën heb ik nog genoeg. Om te doen wat ik wil doen, heb ik nog minstens twintig jaar nodig.” In hetzelfde nummer een liefdevolle lofrede door Armando’s alte Kamerad Cees Nooteboom, die zich voorstelt wat er zou gebeuren als er van de wereld die wij kennen niets meer zou overblijven dan het werk, de tekeningen, beeldhouwwerken, schilderijen, gedichten en teksten van Armando als getuigenissen van een verloren beschaving. “Wat zouden degenen denken die dat allemaal ergens aantroffen? Misschien zouden ze ademnood krijgen en naar een uitgang zoeken omdat het allemaal te veel werd.” Nooteboom denkt terug aan de jaren zestig, toen hij samen met Armando werkzaam was bij de Haagse Post: “geratel van tikmachines, rook, gewichtigheid, Armando daartussen, spil, navigator, papieren in de hand, dirigerend, bezig, met toch al, nog onzichtbaar verborgen onder dat bezige uiterlijk, degene die het oeuvre dat hier nu om ons heen hangt in de komende halve eeuw zou gaan maken, tekening voor tekening, schilderij voor schilderij, gedicht voor gedicht, nooit meer ongedaan te maken, een werk dat zijn huis gevonden heeft.”
Geef een reactie