In een klaslokaal verschijnt opeens een – laten we zeggen – corpulente jongeman, met een papier in de hand. Hij zegt ‘Hallo allemaal’, waarop de docent – ringetje in het oor, nonchalante trui, amicaal aan een tafel met wat leerlingen – verrast roept: ‘Hé Mark!’. De jongeman zegt tegen – kennelijk – zijn ex-docent: ‘Ken je me nog?’ Algemeen gelach. Dan: ‘Lieve Mark’. Toch best een rare manier om je ex-docent aan te spreken. Hoe dan ook: twee Marken dus. De leraar-Mark grijpt naar zijn hoofd. Volgt er een melodramatische lofrede. Die Mark was wel een heel geweldige leraar. De afscheidsspeech die hij ooit hield voor zijn leerling was het ‘mooiste verhaal’ wat die ooit gehoord had. ‘De tranen stonden in mijn ogen.’ Mark was niet alleen een leraar, maar ‘zoveel meer’. Mark sluit de ogen, het wordt hem te veel. Dan de voice-over, terwijl de Marken elkaar omhelzen: ‘Waarom wachten met iets moois zeggen, als het ook vandaag kan.’ Er zijn varianten. Een zoon die zijn vader toespreekt op de voetbaltribune. Een bejaarde die zijn vrouw in het zwembad bedankt voor ‘alles’. WAT IS DIT VOOR WAANZIN? Wie zijn die gekken die een grafrede uitspreken voor iemand die levend en wel voor ze staat? Wat bedoelt uitvaartcoöperatie DELA (‘voor elkaar’) hier in vredesnaam mee? Wat is de boodschap??! Op Youtube staat bij het filmpje nog de volgende toelichting: “Wij zijn er voor elkaar. Zoals jij er voor jouw familie, vrienden of collega’s bent en zij er voor jou. Daarom helpen we je om jouw mooie woorden te delen. Mooie woorden voor wie die verdienen. Want waarom wachten met iets moois zeggen als het ook vandaag kan? Doe ook mee en laat mooie woorden achter of upload een foto met je boodschap op DELA voor elkaar.” De hele gekte staat hier bij elkaar.
Geef een antwoord