Het was drie uur ’s ochtends toen ze me te grazen nam. Ze sloopte de meubels, ze sloopte mijn hart. Ze danste op mijn hoofd als Arthur Murray, de littekens zijn nog lang niet weg. Net toen ik haar een beetje begon te vergeten, knalde er een met tranen doordrenkte brief in de bus. Oh, oh, schat, huil, huil maar als het helpt, schrijf het van je af in een met tranen doordrenkte brief.
Mijn hart bonkte als een song van The Clash, ik schreef cheques uit die mijn lijf niet kon verzilveren. Ik stond op, tollend op mijn benen, probeerde te bellen maar het was in gesprek. Net toen ik dacht dat het wat beter ging, knalde er een met tranen doordrenkte brief in de bus.
Ik hou van koffie en ik hou van thee, maar ik kan niet tegen dat flauwe gedoe. Dat werkt me op de zenuwen, daar heb ik de schurft aan, alsof je een klap in je gezicht krijgt. Net toen ik haar een beetje begon te vergeten, knalde er een met tranen doordrenkte brief in de bus. Oh, oh, schat, huil, huil maar als het helpt, schrijf het van je af in een met tranen doordrenkte brief.
Geef een reactie