Gemengde gevoelens, op weg naar Wintersleep. Een film van ruim drie uur, met voornamelijk zwaarmoedige dialogen. Maar – in de recensies alle denkbare lof en een ware sterrenregen, dus wat doe je dan. Het decor zag er in de trailer in elk geval veelbelovend uit: een klein, afgelegen, hobbitachtig hotel in een feeëriek landschap in Centraal-Anatolië, Turkije. Niet in slaap vallen, dat was de eerste zorg. Nou, daar was geen sprake van. Ondanks een traag tempo en het ontbreken van een duidelijke verhaallijn is er spanning genoeg om je de volle 193 minuten bij de les te houden. Karakters worden langzaam afgepeld, als uien. Aydin, de gepensioneerde ex-acteur die nu het hotel runt, lijkt aanvankelijk een en al begrip en geduld, maar ontpopt zich als een venijnige cynicus. Zijn veel jongere vrouw Nihal evolueert van een strijdbare idealiste naar een zielig hoopje mens. En Aydin’s gescheiden, en daarom bij hem inwonende zus Necla is bij nader inzien misschien toch niet de zuigende zeurpiet die ze eerst lijkt. Alles draait om vergeving, een noodzakelijk element in menselijke omgang als je, ver weg van de bewoonde wereld, op elkaar aangewezen bent. Maar juist daar is het kleine gezelschap slecht in, in vergeven.
Geef een reactie