Aangevuurd door drie miljoen ‘Charlies’ en tientallen regeringsleiders – de een nog democratischer dan de ander – voelden de Franse grappenmakers zich voldoende gesterkt om nog wat extra olie op het vuur te gooien. Dagenlang had ‘Luz’ zich afgetobd over een geschikte cover voor het volgende nummer. ‘Met zijn laatste krachten’, lezen we in de krant, kwam hij tot het plaatje dat in een oplage van vijf miljoen in de kiosken ligt. We zijn onder de indruk. Goh, wat stoer! Nou, nou, nou. Toch weer de profeet. Ze durven wel! Maar was het nou echt nodig? Prachtig, die vrijheid van meningsuiting, maar inmiddels ook een beetje saai, voorspelbaar en vervelend. Nu weten we het wel, Charlie. En dan nog: wat betekent die cartoon eigenlijk? Je zou denken – als je in zo’n precaire situatie per se een gevoelig, om niet te zeggen explosief thema wilt bespreken, dan moet je voor alle zekerheid toch op zijn minst eenduidig en helder zijn. Maar kijk eens naar de interpretaties van de deskundigen. Ze spreken elkaar allemaal tegen. Wie vergeeft wie nou eigenlijk, en wat? Is het bedoeld als een verzoeningsgebaar of als een nieuwe klap in het gezicht? Ieder haalt eruit wat hij wil. En wie wil, haalt er weer een belediging van de profeet uit. We kunnen geen Charlie blíjven, Charlie.
Geef een reactie