Dinsdag 13 januari, een kleine week na de aanslagen in Parijs. Middelbare school, ergens in Nederland, 6 vwo. Tijdens een gesprek over internationaal terrorisme valt uiteraard de naam Charlie Hebdo. Reactie van een leerling: “Hûh? Wie is dat? Nooit van gehoord. Toch maar eens een krant lezen.” Of toch maar niet! In ‘Huiselijke vrede’ (Buitelingen) houdt Godfried Bomans een ‘pleidooi voor het gezond verstand’. In een antiquariaat komt hij een exemplaar tegen van De Gooische Bazuin uit het jaar 1885. “Heerlijke lectuur! Geen adembenemende koppen, geen alarmerende entrefilets, geen schokkende mededelingen over opstanden in de Balkan, woelingen in Rusland, dreigingen in Egypte of stakingen in Frankrijk.” Wel was er nieuws over een in Laren geboren tweeling. En een gesprek met middenstander L. Gribbelbeen, over het al dan niet verbreden van zijn winkelpui. En een reportage over een schaap met drie poten, dat in Huizen te wereld was gekomen. Bomans begrijpt dat de geboorte van een tweeling voor de gemiddelde lezer veel belangrijker is dan de woorden van de premier van Frankrijk. “Want die zijn morgen vergeten. Een tweeling echter blijft.” Het heeft geen zin, vervolgt Bomans, om elke dag de lezers te overspoelen met berichten uit alle hoeken van de wereld, die ze onmogelijk kunnen duiden of op hun waarde toetsen. Maar, er is meer aan de hand, en dat is de toon van het nieuws. “Deze wordt met de dag alarmerender. Miljoenen mensen, die wij als wij hun omstandigheden in feite bezien eigenlijk in rust en tevredenheid zouden kunnen leven, worden dag aan dag opgeschrikt door de confrontatie, in gloeiende koppen, met de verschrikkelijkste mogelijkheden, met bloedstollende perspectieven, adembenemende voorspellingen en de meest onrustbarende waarschijnlijkheden. Het komt hierop neer: wij leven in een angstpsychose. Het is bijna onmogelijk om in huiselijke vrede rond een tafel te zitten, ieder met zijn bezigheden, als daar midden op de tafel een krant ligt waarin de verschrikkelijkste dingen staan.” En dan was er in de tijd van Bomans naast de krant hooguit de draadomroep, amper televisie en in de verste verte nog geen sprake van welk ander onontkoombaar massamedium ook. Het is een prestatie op zich, van die leerling, om onkundig te zijn van wat er die dagen ervoor gebeurd was. Bomans zou zeggen: houen zo. Geniet van je zalige onwetendheid.
Geef een reactie