Elke zondag trakteert de Amerikaanse Maria Popova ons op een nieuwe aflevering van Brain Pickings, ‘een subjectieve blik op wat ertoe doet in de wereld, en waarom’. Waar ze de tijd vandaan haalt, is een raadsel, want ze doet al het lezen, verzamelen en redigeren in haar eentje, maar elke keer weer krijgen we een schatkist aan poëzie, kunst en filosofie voorgeschoteld. Haar speciale liefde gaat uit naar kinderboeken, waar Maria magnifieke illustraties uit tevoorschijn tovert. “Brain Pickings is a cross-disciplinary LEGO treasure chest, full of pieces spanning art, science, psychology, design, philosophy, history, politics, anthropology, and more; pieces that enrich our mental pool of resources and empower combinatorial ideas that are stronger, smarter, richer, deeper and more impactful.” Deze keer trok een gedicht van Pablo Neruda de aandacht. Het betreft Keeping Quiet, uit zijn bundel Extravagaria uit 1974. Het wordt prachtig voorgedragen door de joods-boeddhistische schrijfster Sylvia Boorstein. Klik hier intussen voor de Engelse versie. Hieronder een poging tot vertaling.
Wees stil
Nu tellen we tot twaalf
En dan zijn we allemaal stil.
Voor één keer op deze aarde,
Laten we in geen enkele taal spreken;
Laten we ophouden, één tel,
En onze armen niet zo druk bewegen.
Het zou een uitzonderlijk moment zijn,
Zonder haast, zonder machines,
We zouden allemaal bij elkaar zijn
In een plotselinge vreemdheid.
De visser op de koude zee
Zou geen walvissen kwellen
En de man die zout raapt
Zou zijn zere handen bekijken.
Zij die groene oorlogen voorbereiden,
Oorlogen met gas, oorlogen met vuur,
Overwinningen zonder overlevenden,
Zouden schone kleren aandoen
En wandelen met hun makkers in
De schaduw, niksend.
Wat ik wil moet niet verward worden
Met totale inactiviteit.
Het draait allemaal om leven;
Ik wil geen vrachtauto met dood.
Als wij niet zo gefocust waren
Op het in beweging houden van ons leven,
En voor één keer niets konden doen,
Dan zou een immense stilte
Wellicht de treurnis onderbreken
Van nooit onszelf begrijpen
En van onszelf bedreigen met de dood.
Misschien kan de aarde ons leren
Hoe alles dood kan lijken
En later toch levend blijkt te zijn.
Nu tel ik tot twaalf
En jij bent stil en ik ben weg.
Geef een reactie