Geen grappen deze keer in de show van Jon Steward. Wat valt er te grappen over een terroristische aanslag in Charleston, met negen slachtoffers. ‘We hebben in twee verre landen oorlog gevoerd tegen de terroristen, duizenden soldaten zijn gesneuveld, voor onze veiligheid. En midden in ons eigen land schiet een terrorist negen zwarte mensen in een kerk dood. En toch doen we alsof racisme niet bestaat. In South-Carolina hebben straten de naam van generaals die zwarte mensen wilden verhinderen deze straten te gebruiken.’
Webmagazine Salon maakt zich bij monde van Arthur Chu kwaad over de neiging van rechtse politici om blanke racistische aanslagen altijd meteen toe te schrijven aan geestesziekte, en niet aan wapens, haat en terrorisme. ‘We weten amper iets over de dader en we hebben geen enkele getuigenis van een psychiater dat Dylann Roof niet goed bij zijn hoofd zou zijn. We hebben wel statistieken die uitwijzen dat mensen die geweld plegen in veruit de meeste gevallen niet lijden aan een geestesziekte. En we weten ook dat geesteszieken zwaar te lijden hebben van het stigma dat ze gevaarlijke, potentiële moordenaars zijn. Het kost ze hun relatie, ze verliezen hun baan, het weerhoudt ze ervan hulp te zoeken, het zadelt mensen die het al zwaar genoeg hebben op met schaamte en angst.’
Waar je ook niet goed van wordt is dat gratuite vrome gezever van nabestaanden, die de dader meteen weer ‘vergeven’ en die hem ‘niet willen haten’: “als we daaraan toegeven, verliezen we de stad aan de haat”. En: “stop dat praten over zwart en blank. Kies voor liefde.”
Geef een antwoord