Als je dan toch voor ouderwets gaat, doe het dan goed, dachten Pharis en Jason Romero. Er is niets vernieuwends of opzienbarends aan hun muziek, maar wat een heerlijke plaat is hun vijfde album A Wanderer I’ll Stay. Je verbaast je erover dat de twee nog maar sinds 2007 samen zijn. Hun muziek lijkt op te borrelen uit onheuglijke tijden, waarin je voor eeuwig en altijd aan het rondtrekken bleef (A Wanderer I’ll Stay); leefde in een verdorven wereld waarin je zelf moordde of anders vermoord werd (Ballad Of Old Bill); elkaar gezelschap hield zolang er geld was (Loneseome & I’m Going Back Home) en geen andere metgezel had dan de treurnis van onvervulde verlangens (There’s No Companion). Alles wordt gespeeld op authentieke of eigenhandig opgeknapte banjo’s en gitaren. Dit is ultra-klassieke alternatieve countrymuziek. (Deze recensie verscheen eerder op www.altcountry.nl).
Geef een reactie