De beroemde Engelse dirigent John Eliot Gardiner groeide op onder een van de twee bekende schilderijen van Johann Sebastian Bach. Mede daardoor heeft Bach hem zijn leven lang als componist gefascineerd. In Bach, muziek als een wenk van de hemel probeert Gardiner het muzikale genie Bach te begrijpen. Daarbij onderzoekt hij de historische en muzikale context waarin de grote componist tot ontwikkeling kwam. Zeer ontroerend is het volgende fragment op pagina 114. (Johann Christoph Bach, een neef van Bachs vader en in zijn tijd een befaamd organist en componist, is de eerste leermeester van de jonge Bach): “Nu keren we heel even terug naar een beeld dat eerder is geschetst: Johann Christoph Bach die moeite doet om het oude orgel in de Georgenkirche te repareren, samen met zijn neefje Sebastian, die nog klein genoeg is om achter de voorkant van het orgel te kruipen en te zien hoe het er daar uitziet. Daar ziet hij de metalen en houten pijpen, windladen, abstracten, balgen en andere onderdelen van een grootschalig mechanisch instrument van een complexiteit die in de zeventiende eeuw door geen enkel ander apparaat werd overtroffen. Plotseling wordt de westelijke deur van de kerk opengegooid en komt iemand met vreselijk nieuws: Sebastians moeder is zojuist overleden.”
Geef een reactie