Vecht, vecht

Toen de Welshe dichter Dylan Thomas klein was, las zijn vader hem ’s avonds voor het slapen gaan voor uit Shakespeare. Hij begreep er geen snars van, maar genoot van de klank van de woorden. Dylans vader was leraar Engels, maar eigenlijk had hij dichter willen worden, wat er tot zijn grote frustratie nooit van gekomen is. Toen hij in 1951 op zijn sterfbed lag, schreef zijn zoon het gedicht ‘Do Not Go Gentle into That Good Night’, dat getuigt van een grote sympathie van de dichter voor zijn stervende vader. Twee jaar later stierf Dylan Thomas zelf, 39 jaar oud. Een jaar eerder, in 1952, had hij het gedicht ingesproken. Zie hieronder de opname. Natuurlijk kun je dood niet ontlopen, zo houdt hij zijn vader voor, maar verdorie, geef je niet te gemakkelijk gewonnen. Dit is de tekst:

Do not go gentle into that good night

Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.

Bron: Open Culture

In 2010 verscheen op de website van het vertaalproject Hernehim een aantal vertaalpogingen van dit gedicht. De mooiste is zonder twijfel van Arie van der Krogt:

Verdwijn niet zomaar in de zoete nacht

Verdwijn niet zomaar in de zoete nacht,
Licht op en vlam wanneer je ouder wordt;
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.
De wijze, voor wie straks het duister wacht,
Omdat geen licht meer bliksemt uit zijn woord,
Verdwijnt niet zomaar in de zoete nacht.
De goede man, die aanspoelt en die dacht:
Hier in de baai dansen mijn deugden voort,
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.
De wilde, die met zang de zon aanbad,
En te laat zag, dat dat zijn baan verstoort,
Verdwijnt niet zomaar in de zoete nacht.
De dappere, haast dood, die blind nog zag
Met ogen stralend als een meteoor,
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.
En u, mijn vader, door mij zo geacht,
Vloek, zegen mij met tranen, maar vecht door.
Verdwijn niet zomaar in de zoete nacht.
Vecht, vecht, omdat het licht niet sterven mag.

De Nederlandse singersongwriter Diftong nam een fraaie ode aan dit gedicht van Dylan Thomas op: