Terwijl Den Bosch tekeergaat met de grote Jeroen Bosch-tentoonstelling, eert Delft zijn eigen kampioen Johannes Vermeer weer op een heel andere manier. In het Vermeer Centrum aan de Voldersgracht is namelijk niet één schilderij van Vermeer te zien. Nou ja, niet één originele Vermeer. Wel is zijn hele oeuvre er te bekijken, maar dan in reproductie, zij het in het originele (vaak verrassend bescheiden) formaat. ‘Het Vermeer Centrum Delft biedt een ontdekkingstocht door het leven, het werk en de stad van de 17de-eeuwse meester van het licht,’ belooft de website. Daar is geen woord te veel aan. Het centrum geeft een mooi chronologisch overzicht van de bijna veertig werken waarvan met zekerheid is vastgesteld dat ze van Johannes Vermeer zijn. Je ziet de Delftenaar in het begin zoeken naar een vorm, een beeldtaal. Daarna is het voornamelijk een herhaling van zetten, zij het steeds briljanter, artistieker en geraffineerder. Dat licht dat steeds maar van links door dat venster komt, blijkt telkens weer nét iets anders te vallen dan de vorige keer. Opnieuw dat opgestoepte tafelkleed, maar dan toch weer op een totaal nieuwe manier gedrapeerd. En wat bezielt die mensen op die schilderijen? Waarom lijkt het altijd om iets anders te gaan dan wat je ziet? Het Vermeer Centrum is geen museum, maar een studieruimte, waar op een overtuigende manier getracht wordt dit mysterieuze genie te ontmaskeren, hetgeen gelukkig maar ten dele lukt. Klik hier voor een fraaie documentaire over Vermeer, ingesproken door Meryl Streep. Onderstaande analyse van De soldaat en het lachende meisje (Frick Collection, New York) is te vinden op Google Art Project.
Zie ook: Niet naar Den Bosch toe
Geef een reactie