De meningen over Hail, Caesar!, de nieuwe film van de Coen Brothers, zijn niet onverdeeld gunstig. De meeste recensies houden het op een sterretje of drie, met als voornaamste kritiek dat de film niet helemaal van Coen Brothers-niveau is. Nu is een iets mindere Coen Brothers-film altijd nog heel wat beter dan de meeste andere films. (Zo kregen Van Kooten & De Bie in hun tijd wel eens het verwijt dat het niet helemaal precies zo leuk als vorige week was, terwijl het altijd nog tien keer beter was dan alle andere satire op Nederland 1 en 2 bij elkaar.) Men beschouwt de film als een sympathiek eerbetoon aan de glorieuze hoogtijdagen van Hollywood in de jaren vijftig. Men glimlacht om het rolletje van Scarlett Johansson als verleidelijke waternimf in een zwemfilm. Men gnuift om Channing Tatum als atletische voordanser in een mallotige, homoseksueel getinte matrozentapdance-act. Men grinnikt om Alden Ehrenreich, een groot succes als de übercowboy Hobie Doyle, die genadeloos door de mand valt als dandy in een romantische comedy. En natuurlijk smaalt men om George Clooney, die schmiert en overdrijft in zijn rol als Baird Whitlock, die als Romeinse legeraanvoerder in het Ben Hur-achtig kostuumdrama Hail, Caesar! nauwelijks serieus te nemen valt. En ja, die Eddie Mannix, in de filmstudio onmisbaar als fixer, een soort manusje-van-alles die iedereen van zijn problemen afhelpt door zichzelf daarmee op te zadelen. Bijzonder is dat het niemand opvalt dat Hail, Caesar! een allegorie van het lijdensverhaal van Jezus Christus is. Eddie Mannix (weergaloos gespeeld door Josh Brolin) is geobsedeerd door de zonde. Elke avond gaat hij te biecht: ik heb toch stiekem twee sigaretje gerookt, nee drie zelfs. Ik heb onaardig gedaan tegen mijn vrouw. Als een ware verlosser neemt Mannix de zorgen weg van zijn acteurs. De ongewenste zwangerschap van Scarlett Johansson wordt geregeld. Het falen van Ehrenreich in de komedie wordt toegedekt. Alles wordt in het werk gesteld om de plotseling verdwenen Baird Whitlock op te sporen. Die blijkt ontvoerd te zijn door de twaalf discipelen van een aanvankelijk onzichtbare weldoener, die het op zich heeft genomen van de filmwereld in het bijzonder en Amerika in het algemeen een communistische heilstaat te maken. De mysterieuze heiland springt later aan boord van een Russische onderzeeër, zijn apostelen verbijsterd achterlatend. De enige Ware Messias blijkt Eddie Mannix te zijn. Hij offert een financieel zorgeloze toekomst in het bedrijfsleven op en laat zich als een zichzelf wegcijferende herder figuurlijk aan het kruis nagelen om voor zijn schapen van acteurs te kunnen blijven fixen. Baird Whitlock heeft het begrepen. Zijn slotrede aan de voet van het kruis kan zo als aria in The Eddie Mannix Passion.
Geef een reactie