In Dansen met de vijand van Paul Glaser overleeft zijn tante Roosje op curieuze wijze de holocaust. Aan het eind van de oorlog wordt ze naar Berlijn gebracht, waar ze moet helpen met puinruimen. Ze herinnert zich een ‘mooie bruisende stad met elegante mensen en veel culturele activiteiten’. “Kort voor de oorlog zag ik nog een film over Berlijn van de cineasten Curt en Robert Siodnak, Menschen am Sonntag. Het was een stomme film, door een pianist begeleid met opgewekte muziek, over verliefde stelletjes op een zondag in Berlijn; flirtend op waterfietsen op de Wannsee, picknickend in het park. Mooie Berlijnse huizen, brede straten, goed geklede mensen. Volle trams, verliefde stelletjes, sigarenrook, parken. Ik heb er gewandeld, op terrassen gezeten, cabaretkeldertjes bezocht, gepraat en gelachen met de Berlijners. Nu is die wereld weg. Voorgoed weg, en alleen treurmuziek past. Misdadig gewoon hoe de nazi’s deze mooie stad en het hele land naar de verdommenis hebben geholpen.” (Dansen met de vijand, p. 231). Menschen am Sonntag (1930) is een documentaire van een groep Berlijnse avantgardisten en geldt als voorbeeld van de nieuwe zakelijkheid in de Duitse cinema. Kenmerkend aan deze stroming zijn de nuchtere weergave van de dagelijkse realiteit en de voorkeur voor eenvoud. Het scenario is van Billy Wilder. De film is in zijn geheel te zien op YouTube.
Geef een reactie