Elle van Paul Verhoeven kreeg in Cannes geen prijs, maar wel een staande ovatie van zeventien minuten. De kranten zijn uitermate lovend (zie bijvoorbeeld de vijfsterrenrecensie in de Volkskrant). Is de film werkelijk zo goed? Nee, niet zó goed. Probleem is dat hij blijft hangen tussen een spannende thriller en een psychologische studie. ‘Zij’ is Michèle (formidabel gespeeld door Isabelle Huppert). Aantrekkelijke vijftigster, geld zat, mooi appartement, directeur van een videogamebedrijf. Wordt in haar woning verkracht door een gemaskerde indringer. Naar de politie is geen optie, in verband met een duister verleden, waarin haar vader een morbide rol speelde. Michèle neemt – een beetje halfslachtig – het heft in eigen handen. Wijst aanvankelijk zelfs de bescherming door een buurman van de hand. Vervolgens ontspint zich een geheimzinnig spel van afweren, aanhalen, verleiden en verstoten. Naarmate de psyche van Elle verder ontrafeld wordt, neemt de spanning af en de voorspelbaarheid toe. En er zijn te veel draden die er los bijhangen. Een sneer naar het bankwezen. De problematische relatie van Elle’s sullige zoon met zijn bazige vriendin. Een vernederende hate-mail op kantoor. De paus op pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Overspel van iedereen met iedereen. Schaatswedstrijden op tv (worden die trouwens uitgezonden in Frankrijk, Paul?) OK, zo is Elle’s dagelijkse bestaan nu eenmaal. Maar het leidt wel érg af van de kern van de zaak.
Geef een reactie