Mooi natuurlijk dat zieke kinderen via een computerscherm vanuit het ziekenhuis de les kunnen volgen. Maar waarom zo’n ingewikkeld verhaal rond dat simpele gegeven? Het begint met een gang in een school. Althans dat denkt de kijker. Zeker als hij uit een van de lokalen hoort: “Doortje, Dóórtje! Ga jij maar even naar de gang. Hup!” Daar komt Doortje. Maar hé?! Doortje loopt met een infuus en ze heeft een kamerjas aan. De gang blijkt niet op een school te zijn, maar in het ziekenhuis. Verongelijkt neemt Doortje plaats naast de deur. Een verpleegster komt voorbij. “Is het weer zover?” Doortje trekt berustend de schouder op…
Tot zover niks aan de hand. Een goed idee om de realiteit van zo’n les-op-afstand tot uitdrukking te brengen met het uit de ‘klas’ sturen van de zieke leerling. Nu de aftiteling in beeld (“KlasseContact laat kinderen meedoen in de klas”) en klaar. Maar helaas gaat het daarna helemaal mis. Van rechts komt een arts, die terstond op een wonderlijke manier transformeert in een biologieleraar. Plotseling blijkt zich aan dezelfde gang ook een compleet klaslokaal te vinden, met uiterst gezonde leerlingen. Midden in de klas staat op een tafeltje een monitor, waarop ineens Doortje weer tevoorschijn komt. Ze mocht kennelijk weer naar binnen. Maar als aan dezelfde gang ook een klaslokaal is, waarom moet Doortje dan apart in de ziekenzaal? Niet meer te volgen. Hoe dan ook, de leraar is opeens niet boos meer op Doortje: “Ga snel zitten, we zijn op bladzijde 45.” “Dankjewel,” zegt Doortje lief. Ze zwaait naar een klasgenootje. Zonde.
Geef een reactie