Anne Frank en de zes miljoen andere joden zijn ‘omgekomen’ in de kampen. Niet vermoord, vergast, verbrand, vernietigd of doodgeknuppeld, maar ‘omgekomen’. Alsof het door een natuurramp was, of een verkeersongeval. Was het gebruik van dat schimmige woord ‘omgekomen’ een poging de holocaust toe te schrijven aan een soort hogere macht, waardoor het iets onontkoombaars werd? Kochten we daarmee onze collectieve schuld af, nadat we geen vinger uitgestoken hadden voor onze joodse buren toen die door onze eigen politiemensen ijverig en plichtsgetrouw uit hun huizen werden gesleurd? Tja, dat die mensen later zouden ‘omkomen’, daar konden wij natuurlijk niets aan doen. Teun Voeten, oorlogsfotograaf met ervaring in brandhaarden als Sierra Leone, Rwanda, Congo, Irak en Libië, maakt zich op OneWorld boos over de reacties op dood van zijn collega Jeroen Oerlemans: “Iedereen is opeens zijn beste vriend, en redacties halen herinneringen op aan ‘hun’ Jeroen Oerlemans. Ze pinken een traantje weg, en gaan over tot de orde van de dag – het volgende onnozele item over een treitervlogger of dames met een nieuw dieet.” Voeten is woedend, omdat de dood van Oerlemans ‘onder tafel wordt geschoven’. “Hij is niet omgekomen, zoals ik mensen hoor zeggen. Een sniper kiest doelbewust zijn doelwit, en Jeroen was met zijn camera uitstekend als fotograaf herkenbaar. Het was een aanslag op de vrije pers. Hij is vermoord door de islamofascisten van ISIS, gesneuveld op het slagveld van de vrijheid.”
Geef een reactie