Julieta, de nieuwe film van Pedro Aldomóvar, is gebaseerd op drie verhalen van Alice Munro, de Canadese winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur van 2013. Wat de regisseur van de schrijfster overnam, is de grote lijn van de gebeurtenissen – overgezet van Canada naar Spanje – maar vooral de ingehouden manier van vertellen. Een scène uit Soon, de middelste van de drie verhalen. De hoofdpersoon Juliet komt met haar dochtertje Penelope (Antía in de film) aan op het station van het dorpje waar haar ouders, Sam en Sara, zijn neergestreken, nadat Sam voortijdig gestopt was met zijn baan als onderwijzer. In het gezelschap van de ouders (in de film ligt de moeder ziek thuis) bevindt zich ook ‘Irene’, een afstandelijke, bijna vijandige jonge vrouw. ‘Irene is onze goede fee,’ zegt Juliets moeder. ‘Nou,’ grijnst Sam, ‘ze verzet anders een hoop werk voor een fee.’ Nu herinnert Juliet zich uit de brieven dat er sprake was een of andere vrouw als hulp in huis – Sara ging immers hard achteruit. Maar ze had zich een veel ouder iemand voorgesteld. Irene was beslist niet ouder dan zijzelf. Juliet denkt er het hare van en de lezer denkt het met haar mee. In de film zie je dezelfde onuitgesproken broeierigheid. Wat is er tussen Sam en Irene? Aldomóvar geeft, net als Munro, precies genoeg informatie om nieuwsgierig en geboeid te blijven. De verhaallijn wordt in losse stukken aangereikt, waarbij naar hartenlust door de tijd heen en terug wordt gesprongen. In het begin van de film zien we hoe de vijftiger Julieta op straat in Madrid toevallig nieuws te horen krijgt over Antía, haar dochter van wie ze twaalf jaar niets gehoord heeft. Via lange flashbacks komen we erachter wat er gebeurd is en begrijpen we de zorgen van de oudere Julieta. Een subtiel spel van schuld, spijt, hoop en verdriet.
Geef een reactie