Wat een nare, narcistische ijdeltuit was die Chileense Nobelprijswinnaar Pablo Neruda, tenminste als je afgaat op het personage van die naam in de film Neruda (2016). En wat een pathetische clown is de politie-inspecteur die de beroemde dichter achtervolgt, nadat die in 1948 op de vlucht is geslagen, omdat hij als voorman van de communistische partij door de rechtse regering vogelvrij is verklaard. Het wordt een ongeloofwaardig, kolderiek kat-en-muis-gevecht, waarbij de voortvluchtige dichter en de jagende inspecteur zich bijna tot elkaar aangetrokken voelen. Qua enscenering is er weinig op Neruda aan te merken. De sfeervolle straatbeelden met schitterende Amerikaanse limousines en de slotscène in een surrealistisch sneeuwlandschap dat eerder aan een moderne western doet denken, zijn prachtig om te zien. Maar als je voor geen van beide hoofdfiguren in een film ook maar de minste sympathie voelt, wordt het erg lastig om voor de film zelf enig enthousiasme op te brengen.
Geef een reactie