Ongemakkelijk, onbehaaglijk, pijnlijk, schurend, beklemmend, benauwend, verstikkend, ga nog maar even door. In de film Juste la Fin du Monde (Xavier Dolan, 2016) worden dingen niet gezegd die wel gezegd hadden moeten worden en andere dingen wel gezegd die veel beter niet waren gezegd, waarna iemand anders weer zegt: waarom zeg je dat eigenlijk allemaal? Louis, inmiddels succesvol schrijver, besluit na twaalf jaar radiostilte het ouderlijk huis weer eens op te zoeken. Daar is een reden voor: hij is ten dode opgeschreven en wil dit zijn moeder, zus, broer en schoonzus persoonlijk komen vertellen. Maar voordat hij daar wel of niet aan toekomt, zijn we anderhalf uur lang getuige geweest van een pandemonium aan misverstanden, verwijten, schreeuwpartijen, huilbuien, gestotter en getreiter. De film is gebaseerd op een toneelstuk en de regisseur doet geen enkele moeite die herkomst te verbloemen. Integendeel: door vette overacting, dramatische dialogen en zwaar aangezette close-ups komt de boodschap van het verhaal des te schrijnender door: de mens is niet in staat de ander te verstaan, laat staan te begrijpen. En ach, wat maakt het uit. Het gaat alleen maar over het eind van de wereld. Meer niet.
Geef een reactie