Vandaag heeft de Amerikaanse Senaat een begin gemaakt met de sloop van Obamacare. In Engeland bestaat nog wel zoiets als een sociaal zorgsysteem, maar vraag Daniel Blake niet hoe dat werkt. Het is een niets ontziend treiterprogramma van dichtslaande loketten, uitlopende spreekuren, meedogenloze sancties, starre bureaucraten, urenlange telefoonwachttijden, ontoegankelijke websites, kastjes en muren, onwil en pure schofterigheid. Timmerman Daniel Blake is eind vijftig en weduwnaar. Na een zware hartaanval is hij tijdelijk arbeidsongeschikt. Vinden althans zijn arts en fysiotherapeut. De Engelse UWV denkt er anders over. Hij kan zijn arm toch optillen? Waarom zou hij dan niet kunnen werken? Geen ziektewet voor Daniel dus. Een werkloosheidsuitkering dan? Heel misschien. Op voorwaarde dat hij minstens dertig uur per week actief solliciteert. Maar waarop? Hij mag immers niet werken? In al zijn ellende neemt de goede man het ook nog op voor het gezinnetje van de alleenstaande moeder Katie, die ook al aan de verkeerde kant van het leven is beland. I, Daniel Blake (Ken Loach, 2016) is het ontroerende, zelfs hartverscheurende relaas van de strijd van een kansloos individu tegen de terreur van de versteende verzorgingsstaat, die allang vergeten is voor wie er nu eigenlijk gezorgd moet worden.
Geef een reactie