“Jullie zijn haatdragende moordenaars. Maar jullie bepalen niet hoe wij leven, en willen leven,” zegt Angela Merkel in haar nieuwjaarstoespraak tegen de moslimterroristen die haar land het afgelopen jaar minstens drie keer geattaqueerd hebben. In Trouw komt filosofe Leonie Breebaart met een haast liefdevol eerbetoon aan de Duitse bondskanselier. Ze schrijft haar de eigenschappen toe die de Ierse conservatieve filosoof en politicus Edmund Burke verwachtte van de ware staatsman. Die moet ‘emotionele reacties van zijn kiezers vooral niet stimuleren, hij moet ze juist temperen. (Hij) neemt de stem van het volk in overweging, maar houdt ook rekening met het grotere geheel van overgeërfde wetten en tradities – en niet te vergeten met zijn eigen politieke geweten. Soms moet je het volk daarom krachtig tegenspreken.’ Breebaart mist die moed in de Nederlandse politiek, ‘die gegijzeld wordt door de angst kiezers aan Geert Wilders te verliezen’. Terwijl Mark Rutte zijn tijd verdoet met het interviewen van vloggers, houdt Merkel een warm pleidooi voor de parlementaire democratie: “Ze accepteert, nee, eist tegenspraak en kritiek. Kritiek die vreedzaam en met respect voor het individu naar voren gebracht wordt, die oplossingen en compromissen zoekt en die niet hele groepen buitensluit.” Breebaart kreeg een brok in haar keel: ‘Zo’n ode aan onze eigen parlementaire traditie, zo’n stoer antwoord op de clichés van het populisme, dat zou ik hier ook wel eens willen horen.’ Kanttekening: Merkels vluchtelingendeal met Erdogan en haar pertinente weigering om Griekenland te helpen, zijn bepaald geen stoere antwoorden op het populisme, maar juist bedenkelijke knievallen.
Geef een reactie