Daar heb je ze weer. Buma met zijn gelikte gebabbel. Het kokette gekakel van Pechtold. Het zalvend gezever van Rutte. Klavers opgewekte gekwek. Sprekende plaspoppen. Nooit om een antwoord verlegen. In Manchester By The Sea (Kenneth Lonergan, 2016) praten ze wel anders. Daar stamelen ze over dood, drank, schuld, boete, relaties, seks, loyaliteit en onmacht. Hier zijn echte mensen aan het woord, die geen zin afmaken, beschaamd van de ander wegkijken, het ook allemaal niet meer weten. De film begint onbekommerd. Kleine Patrick wordt op zee geplaagd door oom Lee en vader Joe. Later blijkt de scène een flashback uit betere tijden. Inmiddels heeft het noodlot meedogenloos huisgehouden. De film laat ingetogen en tegelijk overdonderend zien hoe simpele, oprechte mensen hun best doen te zeggen wat ze menen, en hoe moeilijk dat is. De Oscar en vele andere prijzen voor Casey Affleck zijn volkomen verdiend.
Geef een reactie