Je zou denken dat alles over de moord op John F. Kennedy nu wel verteld is. En over Kennedy zelf. In zijn tijd aanbeden als een sprookjesprins, inmiddels afgeserveerd als een van de zwakkere presidenten. Overspelig, ijdel, naïef, hoogmoedig, hypocriet. Minder bekend is dat weduwe Jackie alles in het werk gesteld heeft om zijn nagedachtenis te vergulden. En daarmee haar eigen statuur. Zeker, ze wist heel goed dat haar man niet heilig was. Maar ze vergrootte wat goed was en verbloemde de schaduwkanten. Een project dat al begon op de achterbank van de Lincoln Continental. Met haar handen trachtte ze het hoofd van Kennedy intact te houden, hoewel de hersenbrokken al op het kofferdeksel lagen. De film Jackie begint met onheilspellende strijkmuziek. De hysterische uithalen hoor je de hele film door, die hele demonische week tussen aanslag en begrafenis. Jackie (magistraal gespeeld door Natalie Portman, inclusief Jackie’s onwaarschijnlijke suikerspinstem) retoucheert hun korte verblijf in het Witte Huis tot een sprookjesachtige remake van Camelot, de verfijnde ambiance van koning Artur en zijn hoofse entourage. Door haar Jack te afficheren als president voor eens en altijd, promoveert zij zichzelf tot de eeuwige First Lady. Tevergeefs. Camelot duurde maar kort en komt nooit meer terug.
Geef een reactie