Het vertalen van boektitels is altijd een heikele zaak. Zo kreeg de Nederlandse versie van de met een Booker Prize bekroonde roman The Sense of an Ending van Julian Barnes de titel Alsof het voorbij is. Niet echt slecht, maar wat ontbreekt is het tastende, onderzoekende van het origineel. Gelukkig houden speelfilms doorgaans hun geboortenaam, in dit geval dus ook in Nederland The Sense of an Ending (GB, Ritesh Batra, 2017). Door een bericht van zijn jeugdliefde Veronica wordt de gepensioneerde wetenschapper Tony Webster (gescheiden, één dochter – een aanstaande alleenstaande moeder) opeens hard geconfronteerd met een verleden dat hij dacht voorgoed achter zich gelaten te hebben. Daardoor raakt zijn rustige leventje als eigenaar van een klein zaakje in tweedehands Leica-camera’s danig in de war. Via behendige flashbacks worden we geleidelijk deelgenoot van een geschiedenis die ons beeld van Tony (minzame, bescheiden knorrepot) flink ter discussie stelt. Hijzelf weet ook geen raad met dit opgerakelde verleden. Herleeft zijn liefde voor Veronica of ziet hij zich gedwongen een onvergeeflijke fout te herstellen? Hoe kan hij op een aanvaardbare manier een punt zetten achter iets waar nooit een eind aan lijkt te komen? Subliem acteerwerk trouwens, want dat kun je aan die Britten gerust overlaten.
Geef een antwoord