‘Een ware ontdekkingstocht’, schrijft NRC over Skulptur Projekte Münster. Eens in de tien jaar organiseert de stad een beeldenroute, of beter – moderne kunstroute, want bij ‘beelden’ denken we misschien te veel aan Michelangelo, en die komt morgen pas aan de beurt. Ja, een ontdekkingstocht is het zeker, want vraag niet hoeveel moeite het kost de objecten op te sporen. Volgens de plattegrond moet op de overgang van de Johannisstrasse naar het Rothenburg, aan de achterzijde van het LWL-museum, een kunstwerk van Cosima von Bonin en Tom Burr te zien zijn. Er staat wel een abstract bronzen beeldhouwwerk van Henry Moore, maar dat hoort niet bij het project, want staat daar permanent. Voor de rest alleen een grote zwarte truck met oplegger, waarop een even zwarte houten krat, vastgezet met spanriemen. Kennelijk wordt vandaag een kunstwerk afgeleverd bij het museum. In het museum zelf is ook een installatie te zien. Tender, tender is van de Engelsman Michael Dean en bestaat voornamelijk uit platte stenen, afdekplastic en vuilniszakken. De dienstdoende suppoost trekt snuivend de neus op, als we hem naar de betekenis vragen. ‘Iets met milieu,’ denkt hij. Weer buiten, na enig speurwerk, iets verderop in de Johannisstrasse zowaar nóg een object. In een ruimte in een oud kantoorgebouw staat een keukentafel met afwas en een eethoek waarboven een tros gloeilampen. In de zaal ernaast een video van een vergadering, aan de mode te zien ergens in de jaren zeventig. Hoe nu verder? Her en der op de projectplattegrond staan rode en groene stippen, maar die beslaan omgerekend in het echt qua grootte een soort Sint-Pietersplein. Waar is alles precies? Waarom geen duidelijke omschrijving? Waarom geen gepijlde wandelroute? Waarom de informatie wel ontzettend onhandig op de achterkant van de plattegrond, maar niet bij de projecten zelf? Gaandeweg bekruipt je het gevoel dat deze sculpturen voor een ander soort mensen gemaakt zijn. Nog het aardigst is de installatie van de Turkse Ayse Erkmens. Een steiger vlak onder de waterspiegel van een zijtak van het Dortmund-Ems-Kanal maakt het voor de bezoekers mogelijk als het ware over het water te lopen. Op zich al kunstzinnig genoeg, zou je denken. Maar nee hoor: “Sie werden dabei zu sichtbaren Akteuren auf einer von Erkmen inszenierten Bühne. Darüber hinaus beleuchtet die Künstlerin Probleme soziologischer und stadtplanerischer Art: Wie werden Grenzen auf Landkarten gezogen und sozio-kulturelle Zugänglichkeit auf dem Reißbrett geregelt? Wie können einmal gebaute Hürden physisch und metaphorisch überwunden werden?” O ja, op de projectwebsite bleek later dat we het object aan de achterkant van het museum kats over het hoofd hebben gezien.
Geef een reactie