Nog net vier dagen is in de Londense National Gallery de tentoonstelling Michelangelo & Sebastiano te zien. Thema is de vriendschap tussen Michelangelo en de minder bekende Venetiaanse schilder Sebastiano del Piombo. Ter gelegenheid van de expositie is tegelijkertijd een documentaire over leven en werk van Michelangelo uitgebracht, onder de titel Michelangelo: Love And Death. De film duurt anderhalf uur. Dat is aan de korte kant voor de beschrijving van een leven dat duurde van 1475 tot 1564 en dat in kunstzinnig opzicht eigenlijk alleen maar hoogtepunten kende, of het nou ging om beeldhouwwerk, schilderkunst, architectuur of poëzie. Zelfs op het gebied van vestingwerken werd Michelangelo nog als de grootste professional van zijn tijd beschouwd. Geen wonder dat de filmbiografie niet veel verder komt dan een soort parade van artistieke wereldwonders: de David in Florence, de Pietà in de Sint-Pieter, het plafond van de Sixtijnse Kapel, et cetera, et cetera. De ene kunsthistoricus na de andere curator of restaurateur komt uitleggen wat er zo goed aan is. Maar wat nauwelijks uit de verf komt, is de persoon Michelangelo zelf. Besmuikt wordt onthuld dat hij beslist homoseksueel was, kijk maar naar al die gespierde mannentorso’s die hij gebeiteld had. Maar dat is geen nieuws. En dat hij het zwaar had met al die opdrachten (vier jaar lang op zijn rug onder dat plafond, waarbij de verf hem langs de armen in de ogen sijpelde), dat hoeft ook niemand te verbazen. Om toch iets van de persoonlijkheid van de kunstenaar aan de dag te leggen, worden enkele van zijn sonnetten voorgelezen. Maar die waren óók weer kunst natuurlijk. Dus stellig geen betrouwbare bron van informatie.
Geef een reactie