Haar keukenklok staat stil. Daardoor mist Louise de laatste trein. Ze blijft alleen achter in het verder uitgestorven badplaatsje in Bretagne. Stiekem vindt ze dat helemaal geen probleem. Het oude dametje redt zich prima, zelfs als er een noordwester storm komt, die haar huisje onbewoonbaar maakt. Ze steelt wat gereedschap en timmert zich een hutje op het strand. Ze wandelt wat rond. Een oude hond komt aanlopen en houdt haar gezelschap. Louise heeft alle tijd om na te denken over haar kindertijd, op dezelfde plek. Soms weet ze niet of het dromen zijn of herinneringen. Ze was best stoer, destijds. Kletste onbekommerd met het lijk van een Engelse parachutist, bungelend aan een tak in het bos. Rende met haar vriendjes langs de rand van de hoge Bretonse kust. Verzette zich tegen haar moeder. En nu de winter van haar leven is aangebroken, is Louise nog steeds best stoer. Altijd even wennen, een tekenfilm voor grote mensen. Maar de weg was al geplaveid door The Red Turtle van Michael Dudok de Wit, eerder dit jaar. In Louise en hiver zien we dezelfde krabbetjes over het strand dribbelen – een knipoog? Als de winter voorbij is, braakt het treintje weer een lawaaiige lading jonge en oude badgasten uit. Louise kijkt alweer uit naar de volgende winter.
Geef een reactie