‘Certain Women is een bedachtzaam meesterstuk,’ schrijft de Volkskrant. ‘Een van de meest bijzondere filmminiaturen van het jaar,’ vindt NRC. ‘Entirely absorbing, a minor miracle’, jubelt The Guardian. Hm. De OCW-filmredactie vond Certain Women (VS, Kelly Reichhardt, 2016) eerlijk gezegd helemaal niks. De film is kennelijk bedoeld om de levens van drie bepaalde vrouwen in Montana in beeld te brengen, maar wat de regisseur ons daarmee duidelijk wil maken, is een raadsel. De ene vrouw (Laura Dern) is een advocate. Haar cliënt is een timmerman die arbeidsongeschikt is geraakt na een bedrijfsongeval en nu wanhopig zijn voormalige werkgever wil aanklagen. De andere vrouw (Michelle Williams) droomt ervan een authentiek huis te bouwen en aast op de brokken kalksteen die in de tuin van haar bejaarde buurman liggen. De derde vrouw (Kirstin Stewart) is een jonge juriste die twee keer per week vier uur heen en terug moet rijden om leraren les te geven in onderwijswetgeving en op wie een plaatselijke paardenboerin verliefd wordt. De drie verhaallijnen (gebaseerd op even zovele korte verhalen van Maile Meloy) hebben niets met elkaar te maken en er zit kop noch kont aan. De kenners jubelen over de ‘finesses van het acteerwerk’, ‘een subtiel vignet van alledaagse levens’ en ‘het oog voor de eenzaamheid, de zielenpijn en het onnoembare existentiële onbehagen van de ander’. De gewone kijker gelooft zijn ogen niet en denkt: heb ik hier 10,50 euro voor betaald?
Geef een reactie