‘To beguile’ betekent bedriegen en verschalken, maar ook bekoren en verlokken. Al die betekenissen zijn in de film The Beguiled (Sophia Coppola, 2017) van toepassing, waarbij het ook nog maar de vraag is wie nu wie… Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog wordt een Noordelijke korporaal, gespeeld door Colin Farrell, gewond aangetroffen in een bos, ergens in het Zuiden. De gelukkige vindster sleept hem naar het meisjesinternaat waar zij woont met vijf andere schone wezen, hun lerares (Kirsten Dunst) en de directrice (Nicole Kidman). De langzaam herstellende militair brengt iedereen het hoofd op hol, en vice versa. Er ontstaat een broeierige, dreigende sfeer, vol verleiding, achterdocht en jaloezie, nog versterkt door de beelden van de omgeving: het classicistische, hagelwitte gebouw (gigantische Korintische pilaren) staat midden in een ondoordringbaar woud, waar in de vroege ochtend zonnestralen door de mist priemen. Het verhaal verloopt aanvankelijk wat zoetsappig, maar wordt gaandeweg steeds meer opgepeperd door de venijnige streken van de dames onderling en is mede daardoor al met al goed te pruimen. Toch schuurt er iets, vanaf het begin al. Colin Farrell is veel te knap voor deze rol. Zo knap, dat hij een karikatuur wordt, en met hem eigenlijk ook de rest van de film. Het wordt nog erger, als hij zich ongeschoren verdienstelijk maakt in de rozentuin. Opeens zie je wat er aan de hand is: hij is precies… inderdaad. Tja, en daarna komt het niet meer goed.
Geef een reactie