Een zonovergoten herfstzondag in Istanbul. Perfecte dag voor een tochtje door het hinterland, ten zuiden van de Bosporos. Naar Alcali voor een duik in de Zwarte Zee. Naar het aardige kustplaatje Sile, voor een glas thee aan de voet van de vuurtoren. En nog verder, naar Agva, om de zonsondergang te aanschouwen vanachter een koel glas Efes. Vanuit Istanbul duurt het duurt lang voordat de stad wijkt en de drukte op de snelweg afneemt. Er is een alternatieve route, zegt de navigatie, kronkelend door de groene heuvels. Klinkt goed – doen! Het duurt niet lang, of het wegdek vertoont gaten zo diep als een kruiwagen. Op sommige stukken is het asfalt compleet weggeslagen. Al gauw melden zich de daders: tientallen gele kiepwagens volgeladen met donkergeel, bijna oranje zand. Ook op deze zondag pendelen ze als reusachtige vrachtmieren heen en weer tussen een gigantisch bouwterrein en een angstaanjagend grote zandafgraving, een paar kilometer verderop. Van het rustieke landschap is niets meer over. Tientallen vierkante kilometers bosgebied vallen ten prooi aan het plaveisel van de vooruitgang. Het zand is nodig voor de aanleg van de snelweg die de ‘derde brug’ over de Bosporos moet gaan verbinden met de bestaande infrastructuur. Toegegeven, die nieuwe Yavuz Sultan Selimbrug (ruim twee kilometer lang, gesitueerd op vijftien kilometer van Istanbul, nabij de Zwarte Zee) ziet er fraai uit, en inderdaad: het is goed dat het doorgaande verkeer wat verder om Istanbul heen geleid wordt. Maar net als bij alle grote bouwprojecten in Turkije is er de bedenkelijke geur van grootheidswaan en machtsvertoon. Als representatie van succes en kracht springen grote bouwprojecten meer in het oog dan een fatsoenlijke riolering in de stad. Terwijl het nieuwe asfalt op de Yavuz Sultan Selimbrug glanst in de middagzon, luieren de ratten in de oude stad schaamteloos in de half open afvoerpijpen. En intussen is er alweer een nieuw project: de derde luchthaven, vlakbij de nieuwe brug. Deze wordt volgend jaar geopend en is uiteraard bedoeld om de grootste ter wereld te worden. Er komt een geheel nieuwe stad bij voor vijf miljoen inwoners. Ook hier hebben de bulldozers huisgehouden en is een complete provincie Utrecht aan natuur kaalgeslagen. Wie dit allemaal betaalt? Dat is – typisch Turks – van later zorg. De Efes smaakt er niet minder om.
Geef een reactie