Martin Scorsese’s Taxi Driver uit 1976 is digitaal opgekalefaterd en opnieuw uitgebracht. Eerlijk gezegd viel het niet mee. Het is zo’n film die ‘iedereen’ gezien heeft, maar als je hem dan terugziet, denk je: ik ook? Je herinnert je vaag enkele scènes, maar die kunnen net zo goed uit een filmquiz of een trailer komen. De inleidster van dienst deed gistermiddag haar best om de iconische, klassieke en tijdloze reputatie van de film onder de aandacht te brengen en van een verklaring te voorzien. Maar toen het dan eindelijk begon, zagen we een aaneenschakeling van clichés en platitudes, die ongetwijfeld in de jaren zeventig als origineel een baanbrekend werden bejubeld, maar die jaren zeventig hebben wel vaker de neiging zichzelf een beetje te overschatten. Je gaat je zelfs afvragen of Robert de Niro nou eigenlijk wel écht zo’n goeie acteur is. Dan toch: de beelden van een voortdurend verregend Manhattan zijn prachtig. Maar het verhaal is vrij mager, gezocht en niet altijd even geloofwaardig. En wat vooral opviel: wat waren de films traag in die tijd. Met een wat flitsender montage en het schrappen van een aantal volstrekt overbodige uitweidingen, hadden we de finale van Parijs-Tours met gemak live kunnen zien.
Geef een antwoord