In de tijd rond het overlijden van de burgemeester van Amsterdam hoorde je tot vervelens toe hoe ‘lief’ hij toch wel was geweest, en hoe ‘lief’ hij zijn stad had gevonden. ‘Lief’ kon het beste maar voorgoed in het laatje met taboewoorden worden opgeborgen, samen met ‘leuk’ en ‘gezellig’. Kom je het woord echter tegen in de beschrijving van de documentaire Visages Villages, (‘een waarachtige en lieve roadmovie’, ‘een van de liefste films van het jaar’), dan is het zeer op zijn plaats. De bijna negentigjarige Franse regisseuse/fotografe Agnès Varda gaat samen met de midden dertiger ‘JR’, een onbevangen allround kunstenaar/fotograaf, in diens tot fotostudio omgebouwde bus op pad om levensgrote foto’s te maken van mensen in hun omgeving en die foto’s vervolgens ter plekke als immense muurschilderingen op gebouwen en objecten te plakken. Het wordt een hartverwarmende expeditie door stad en land, waarin Frankrijk en de Fransen zich van hun meest innemende kant laten zien. Het ontwapenende kunstenaarsduo wordt door iedereen met enthousiasme begroet. Trots poseren de bewoners voor hun metershoge portret. Waarbij we natuurlijk niet moeten uitsluiten dat de film alleen de lieve kant van het project toont en dat de scènes met mopperende weigeraars op de montagetafel zijn achtergebleven.
Geef een reactie