Vier uur lang moest Gary Oldman elke draaidag op de grimeurstoel zitten om van een doorsnee man van middelbare leeftijd te transformeren in de indrukwekkende persoon van Winston Churchill. En het is haast niet voor te stellen dat Gary Oldham dezelfde acteur is die in 1986 Sex Pistol Sid Vicious speelde in Sid & Nancy, in 1992 Dracula in de gelijnamige film en in 2011 George Smiley in Tinker, Taylor, Soldier, Spy. Hoe dan ook, het is bijna griezelig hoe knap hij in Darkest Hour (2017) de grommende, rokende, drinkende, hoestende, mopperende, bluffende en soms ook zeer vertederende, aandoenlijke en sympathieke Churchill neerzet. Het zijn misschien wel de zwartste dagen in de geschiedenis van het Britse imperium, als driehonderdduizend Britse soldaten in 1940 door de Duitsers klemgezet zijn in Duinkerken. Het verhaal zelf is vorig jaar al uitstekend uit de doeken gedaan in Dunkirk, waar het perspectief lag bij de manschappen. Nu wordt er gekeken vanuit de Londense politiek, waar Churchill de zwakke, weifelende en tot vredesbesprekingen neigende premier Chamberlain opvolgt. Met grote welsprekendheid krijgt hij zijn ministers en partijleden zover om de vijand het hoofd te bieden, ook al hebben ze niets anders in voorraad dan bloed, zweet, tranen en hard werken. Gedenkwaardig is de scène waarin Churchill voor het eerst van zijn leven met de Londense ondergrondse reist en daar in gesprek gaat met de gewone burgers, die niets moeten hebben van overgave of vredesbesprekingen. Of dit echt gebeurt is, laat scenarioschrijver Anthony McCarten in het midden, “al had het best gekund”.
Geef een reactie