In ons collectief geheugen is Lyndon B. Johnson in de eerste plaats verbonden met de protestslogan ‘Johnson Moordenaar’ (later, omdat belediging van een bevriend staatshoofd verboden was, omzeild met ‘Johnson Molenaar’ en ‘Johnson Moordpresident’). Dat was vanwege de Vietnamoorlog. Goed, daar had zijn vermoorde voorganger Kennedy hem mee opgezadeld, maar Johnson was het die het volledig uit de hand liet lopen. Voor de rest was hij toch een verrassend succesvolle en liberale president, vooral in sociaal opzicht. Zo wist hij in 1964 de Civil Rights Act door congres en senaat te loodsen. Ook regelde hij een ziekteverzekering voor bejaarden en wetgeving tegen milieuvervuiling. De film LBJ (VS, 2018, Rob Reiner) laat de aanloop naar en het begin van zijn presidentschap zien. Johnson wordt door Woody Harrelson neergezet als een soort vriendelijke bullebak, die ogenschijnlijk precies weet wat hij wil, maar in de gesprekken met zijn vrouw Lady Bird blijkt geeft van aarzeling, onzekerheid en twijfels. Waar de herinnering aan Johnson een beetje vervaagd is tussen de schoten in Dallas en de inbraak in het Watergategebouw, is LBJ een onderhoudende rehabilitatie van deze onderschatte staatsman.
Geef een reactie