Degene met wie ik de film Foxtrot (Israel, 2018) zag, gaat het maar zeer ten dele eens zijn met wat nu volgt. Die persoon vond het namelijk een uitstekende film, de vijf sterren die hij overal krijgt ten volle waard. Ik ben wat minder enthousiast. Toegegeven, op alle onderdelen wordt er geweldig gefilmd en geacteerd. Zelden zag je de wanhopige reactie van ouders op het verlies van hun kind overtuigender in beeld gebracht. Ook het landerige, absurde verblijf van vier jonge Israëlische soldaten bij een grenspost wordt scherp neergezet. En op zich is het derde deel, waarin duidelijk wordt waar het psychotische gedrag van de vader uit voortkomt, óók voortreffelijk uit de verf gekomen. Maar de film wil te veel. Het verdriet van de ouders was al meer dan genoeg voor een hele film. Het gedoe aan de grens is óók voldoende voor een film op zich, zeker met de onthutsende apotheose (lastig dat je in een stukje als dit altijd op moet passen dat je niet gaat spoilen), die – hoewel zeer ingrijpend – in wezen niets met de kern van de film te maken heeft. En dan op de achtergrond nog de politieke dimensie van het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Zeer zware kost al met al. Het beetje humor dat er inzit, wordt al in de trailer weggeven. Geen vijf sterren dus, maar degene met wie ik de film zag, heeft er veel meer verstand van. Toch maar gaan kijken dus.
Geef een reactie