Ok, de slechterik in de Spaanse crimi Que Dios nos perdone (Moge God ons vergeven), is geen doetje, maar vlak zijn jagers ook niet uit! Madrid, 2011. Pausbezoek, straatprotesten. Een uiterst gewelddadige verkrachter en seriemoordenaar heeft het gemunt op bejaarde dames. De recherche zet er een bijzonder duo op. De stotterende, licht autistische Valarde en de opvliegende Alfaro, die al in de eerste scène een collega op het bureau in elkaar slaat, ‘omdat ze elkaar niet liggen’. Zo blijkt gaandeweg dat God naast die moordenaar de anderen óók wel moge vergeven, want in feite zijn die nauwelijks een haar beter. Intussen ontrolt zich een spannend scenario, waarin niet alle voorvallen even goed te duiden zijn en het toeval hier en daar misschien wel een al te grote rol speelt. Maar dat schijnt nu eenmaal zo te zijn in het oplossen van misdaden. Dat gebeurt meestal niet dankzij gedegen speurwerk, maar door toeval. Het eind van de film is even gruwelijk als bevredigend.
Geef een reactie