Wat is beter: onthouden of vergeten? De vraag speelt op het niveau van landen en volken, maar ook in de intimiteit van een huwelijk. The Buried Giant van Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro speelt in het Brittannië van na koning Artur. De bloedige burgeroorlog tussen Artur’s Britten en de binnengedrongen Saxen is ten einde. Het land bevindt zich in een mist van vergetelheid. Het was de magiër Merlijn die op verzoek van Artur de draak Querig had begiftigd met een adem die alle herinneringen deed vervagen. De vreeswekkende reus die symbool staat voor de wraakzucht die anders zou oplaaien, lag diep weggestopt in zijn graf van onwetendheid. Laat hem in godsnaam met rust! Welk genre Ishiguro ook ter hand neemt (psychologische thriller, sciencefiction, historische roman of, zoals nu, fantasy), altijd is er de onbetrouwbare verteller, die maar geen vat krijgt op de werkelijkheid. De lezer weet, of althans vermoedt, altijd meer dan de personages. Hoofdrolspelers in The Buried Giant zijn Axl en Beatrice, een echtpaar op leeftijd. Vaag hebben ze nog herinneringen aan hun zoon, maar waar hij is en waarom hij weg is gegaan – ze kunnen het zich niet herinneren. Ze gaan op pad om hem te vinden, maar raken al snel betrokken bij een conflict rondom het al of niet liquideren van de draak. Is dat wel een goed idee? Wat halen we overhoop, als mensen zich alles herinneren wat er ooit is voorgevallen? En is het huwelijk van Axl en Beatrice wel bestand tegen het herleven van het verleden? Is het niet beter dat sommige herinneringen begraven blijven?
Zie ook: Geen Roth, maar wel Ishiguro en Alles onder controle?!
Geef een reactie