Tóch is het gek, als bij de aftiteling van de film ineens blijkt dat de hoofdpersoon echt bestaan heeft. Don’t worry, he won’t get far on foot (VS, 2018) is dus waargebeurd! John Callahan, fantastisch gespeeld door Joaquin Phoenix, heeft al een moeilijk leven achter de rug (afgestaan door zijn moeder, als achtjarige misbruikt door een lerares, met veertien aan de drank) als hij als 21-jarige samen met een vriend straalbezopen tegen een lantaarnpaal knalt en daana halfverlamd door het leven moet. Zijn drankprobleem gaat hij te lijf in het gezelschap van een afkick-praatgroep. Zijn eigenwaarde krijgt hij terug door de liefdevolle aandacht van een Zweedse vriendin. En zijn miserie tekent hij (moeizaam – Callahan kan nauwelijks een pen vasthouden) van zich af in cynische, bijtende cartoons, waarmee hij gaandeweg steeds meer succes krijgt, hoewel ze lang niet bij iedereen in de smaak vallen. Intussen ragt hij in zijn elektrische rolstoel als een dolleman door de straten van Portland en zoekt hij verbeten naar de moeder die hem niet kon of wilde opvoeden. Don’t worry, he won’t get far on foot is een warme, ontroerende biografie (dus), die soms wat surrealistisch overkomt, met name als de leden van de praatgroep met hun psychoses voor de dag komen. Totdat je beseft je dat surrealistisch vaak gewoon Amerikaans is.
Geef een reactie