Er zijn lezers die terugschrijven. De Amsterdamse socioloog Harrie Jonkman bijvoorbeeld. Op zijn website dient hij maandelijks de schrijver van een door hem gelezen boek van repliek. Die boeken gaan onder meer over politiek, geschiedenis, opvoedkunde, wetenschap, sociologie, kunst, cultuur en – deze maand –onderwijs. Drie recente publicaties neemt Jonkman onder de loep: Een geschiedenis van het onderwijs in Nederland van historicus Piet de Rooy, De terugkeer van het lesgeven van hoogleraar pedagogiek Gert Biesta en Nee, dan Finland! De kracht van ons onderwijs. Aan de auteur van dit veelgelezen standaardwerk schrijft Jonkman terug: “Wat moet blijven zijn uiteindelijk kernwaarden als de kwaliteit, de verscheidenheid, de toegankelijkheid en diversiteit van het Nederlandse onderwijs. Maar vooral zijn jouw gesprekspartners en jijzelf het erover eens dat we de leraar als persoon moeten waarderen en herwaarderen en dat de relatie tussen de leraar en de leerling misschien wel de kern is van dat onderwijs. Als er iets moet blijven is dat het respect voor de leraar en een goede relatie tussen leraar en leerling. Die rol van die leraar moeten we ook weer niet teveel aandikken en we moeten er vanuit gaan dat die leraar het nooit perfect kan doen. Want dat hoort nu een keer bij die leerkracht en opvoeder, ‘de stakker die in het duister tast’ zoals jij als leraar Nederlands instemmend Simon Carmiggelt erbij haalt.”
Geef een reactie