Op driekwart van Stan & Ollie (GB, 2018) is de sleutelscène. In 1953, op tournee in Engeland, blijkt de populariteit van het magische duo – zestigers nu – over het hoogtepunt heen. Ze trekken halfvolle zalen met hun intussen belegen grappen. Er is onderlinge irritatie. Stan en Ollie maken elkaar op een cocktailparty bittere verwijten. Stan, die zich volgens Ollie altijd maar achter zijn schrijfmachine verschuilt. Ollie, die volgens Stan het geld over de balk gooit en een luie donder is. Trouwens, hoezo vrienden, we waren collega’s en zakenpartners, maar nooit echt vrienden toch? Er zijn nog wat afspraken waar ze niet onderuit kunnen, maar daarna is het over en uit. Tot Ollie fysiek instort. ‘I love him,’ zegt de uit het veld geslagen Stan tegen zijn vrouw. Stan & Ollie is een prachtige film over eindige roem en oneindige vriendschap. Frappant: Steve Coogan en John C. Reilly lijken nog meer op de echte Stan en Ollie dan de echte Stan en Ollie op de historische foto’s bij de aftiteling. En ach, het dansje in Way Out West…!
Zie ook: De beste witte vlag ooit
Geef een reactie