In Trouw van afgelopen zaterdag een interview met de Zuid-Afrikaanse filosoof David Benatar. Hij is de kampioen van het ‘antinatalisme’. Volgens deze wijsgerige stroming is het moreel verkeerd om kinderen te krijgen, want iemand die geboren wordt zal hoe dan ook in zijn leven pijn gaan ervaren. In zijn boek Better Never to Have Been somt Benatar drie pagina’s lang de grootste narigheid op die de mensheid tot nu toe is overkomen: pest, verkrachtingen, kindermishandelingen en alleen al in de twintigste eeuw bijna 110 miljoen doden door oorlogen. Zelfs wie in grote luxe, gezondheid en tevredenheid leeft, krijgt te maken met pijn en verdriet. Kanker, verlies van naasten, aftakeling en uiteindelijk de dood. Daarom kan een mens maar beter ongeboren blijven, vindt Benatar. Maar het leven brengt toch ook veel moois met zich mee? Zeker, maar geluk en leed kun je niet zo maar tegen elkaar wegstrepen. “Er bestaat een empirisch aantoonbare asymmetrie tussen leed en genot. Allereerst is er de intensiteit: pijn is intenser dan een gevoel van genot. Als je de mensen de keuze biedt: ik dien je een uur de hevigste pijn toe die je je kunt voorstellen, maar daarna een uur het prachtigste genot, zullen rationele mensen je aanbod niet aannemen. En daar komt nog bij dat pijn vaak langer duurt. Er bestaat zelfs iets als chronische pijn. Geen chronisch genot.” Zo beschouwd hebben we te maken met filantropisch antinatalisme. Daarnaast is er ook nog het misantropisch antinatalisme. Dat zegt: als ik een kind op de wereld zet dat bijdraagt aan klimaatverandering, dan druist dat in tegen het belang van andere mensen en dieren. Hoe minder mensen, hoe beter dus? Moet de mensheid uitsterven? Benatar: “Beter vroeger dan later.”
Geef een reactie