Midden jarig zeventig was Bob Dylan misschien wel op z’n best. De platen uit die tijd zijn Blood on the Tracks en Desire, dan weet je het wel. Hij had stadions kunnen vullen, maar onberekenbaar als hij is koos hij voor heel iets anders: een soort ouderwets, rondtrekkend zigeunerorkest, met steeds wisselende bezettingen, in kleine zaaltjes, vaak onaangekondigd: ze moesten zelf de straat op om kaartjes te verkopen, wat niet altijd lukte. Of men vertrouwde het zaakje niet (de grote Dylan hier in Tuscaloosa?!) of er was totaal geen interesse. Maar artistiek gezien was de tour een groot succes. Zie met hoeveel passie en vuur Dylan zijn songs de zaal inslingert, vanonder zijn gebloemde cowboyhoed, vanachter zijn witgeschminkte clownsgezicht, door zijn zwart omlijnde ogen. Vooral de visuele interactie met de duivelse violiste Scarlet Rivera is af en toe haast huiveringwekkend. Op Netflix is een door Martin Scorsese in elkaar gezette documentaire te zien, waarbij feiten en illusies virtuoos door elkaar gehusseld zijn, zoals het hoort bij een klassieke circusrevue. Tegelijk is er een 14-delige cd-set uitgekomen, want alles is opgenomen, gelukkig. Deze sampler op Spotify geeft aan mooie indruk.
Geef een reactie