Muziekdocumentaires hebben bijna altijd een irritant gebrek. Dat geldt ook voor Miles Davis: Birth of the Cool (VS, 2019). Begint er net een prachtig stuk muziek, komt het hoofd in beeld van iemand die vertelt wat voor een prachtig stuk muziek dit is. Zo zijn er in deze film veel te veel van die ‘talking heads’. Vrienden, collega’s, minnaressen, nazaten, schrijvers, het houdt niet op. Natuurlijk, het is goed dat we het een en ander te horen te krijgen over het leven van deze geniale jazzvernieuwer. Als je alleen opnames van concerten wilt zien, kun je op YouTube terecht. Maar overdaad schaadt. Wat niet wegneemt dat de livebeelden en de foto’s die we wél zien, erg mooi zijn. Miles was Mr. Cool. Zeg maar gerust een zelfverzekerde poseur. Precies de juiste outfit op het juiste moment. Rondscheuren in felgekleurde sportwagens met beeldschone vrouwen naast zich. Een knappe kerel ook, tenminste zolang zijn lichaam nog opgewassen was tegen zijn verslavingen. Deze versterkten gaandeweg steeds meer de schaduwkant van zijn briljante persoonlijkheid. Miles Davis maakte onsterfelijke muziek, maar was ook een verwende aansteller, met losse handjes en een vilein karakter. Als je dat liever niet wilt weten, hou je het bij YouTube.
Geef een reactie