Van Kathee Godfrey, professor literatuur aan Fresno State University, kregen we The Simple Truth, een gedichtenbundel van Philip Levine, in 1995 winnaar van de Pulitzer-poëzieprijs, en dertig jaar werkzaam als literatuurdocent aan de California State University in Fresno. Levine schrijft toegankelijke, sociaal bewogen poëzie, die zich kenmerkt door een hoge mate van muzikaliteit. Hierbij een poging tot vertaling van het titelgedicht. Klik hier voor de Engelse versie. (Thanks, Kathee!)
De simpele waarheid
Ik kocht voor anderhalve dollar aan rode krieltjes
Nam ze mee naar huis, kookte ze in de schil
Met een beetje boter en zout was dat mijn avondeten.
Daarna maakte ik een wandeling door de droge velden
Aan de rand van de stad. Het was midden juni, het licht
Bleef hangen in de donkere voren aan mijn voeten,
En in de bergeiken verderop verzamelden zich
De vogels voor de nacht, de gaaien en spotvogels
Kwetterden tegen elkaar op, de vinken fladderden nog
In het laatste licht. De vrouw die mij de aardappels
Verkocht kwam uit Polen; zij was iemand
Uit mijn kindertijd, met haar roze gespikkelde trui en haar zonnebril,
De perfectie van haar groente en fruit aanprijzend
In haar stalletje aan de kant van de weg en mij zelfs aansporend
Om de bleke, rauwe suikermaïs te proeven,
Helemaal uit New Jersey, zoals ze beweerde. “Eet, eet,” zei ze,
“Ook al doe je het niet, ik zal zeggen van wel.”
Sommige dingen
Weet je je hele leven al. Ze zijn zo simpel en waar
Dat ze gezegd moeten worden zonder elegantie, metrum en rijm.
Ze moeten op tafel worden gelegd naast de zoutpot,
En het glas water, zonder licht dat zich terugtrekt
In de schaduw van fotolijsten, ze moeten naakt zijn
En alleen, ze moeten voor zichzelf staan.
Hier kwamen mijn vriend Henri en ik samen op in 1965,
Voor ik vertrok, voor hij zichzelf om het leven begon te brengen,
En wij allebei onze liefde begonnen te verraden. Proef je
Wat ik wil zeggen? Het is uien en aardappels,
Een snufje zout, de weelde van smeltende boter, het is duidelijk,
Het blijft steken achter in je keel als een waarheid
Die je nooit hebt gezegd, omdat de tijd er niet rijp voor was,
Het blijft daar voor de rest van je leven, onuitgesproken,
Voortgebracht uit de grond die we aarde noemen, het metaal dat
We zout noemen, in een vorm waar we geen woorden voor hebben,
Jij leeft erop.
Geef een reactie